Mokete o teng JUBILEE // Familie // WK!

Lieve lezers,
Allereerst bedankt dat je tijd neemt om m’n verhalen te lezen! Misschien vandaag voor het eerst, misschien als trouwe lezer al vanaf het begin. Van alle positieve reacties, lieve berichtjes en kaartjes word ik ontzettend blij altijd en goed om te weten dat m’n blog bezocht wordt (al werkt het voor mezelf ook als verwerking, niet te vergeten).
De laatste maand van mijn stage is aangebroken, juni alweer. Inmiddels ontelbare keren de klassieke uitspraak ‘de tijd vliegt’ binnen m’n vrienden- en familiekring uitgesproken. Deze uitspraak heb ik tijdens de periode dat ik hier ben wel degelijk leren kennen. Een goed teken wel, neem ik me maar voor terwijl ik me met flink wat tegenzin voorbereid op het afscheid begin juli.
Naast die sentimentele dingen ging de rest gewoon verder, waar deze maand een klein beetje in het teken staat van schoolopdrachten. Aangezien het allemaal toch even wat meer was dan verwacht en SOG*- praktijken helaas niet binnen de Nederlandse grenzen blijven hangen ben ik hard bezig (geweest) met een inhaalslag. Deze week hoop ik alles klaar te krijgen zodat ik volgende week m’n portfolio kan samenstellen en opsturen. Zodra deze (hopelijk) is goedgekeurd rest mij alleen nog een gesprek bij thuiskomst, waarna ik gelukkig mijn diploma in ontvangst kan nemen.

De grote sociale activiteiten betroffen de laatste weken het bezoek van mijn familie, de lancering van het Paray jubileum en de start van het WK in Brazilië.
Al vanaf het moment dat het zeker was dat ik naar Lesotho zou gaan lang geleden zag m’n moeder de kans al gauw om dan een bezoekje te komen brengen en vervolgens (als je er toch bent) en klein doorreisje te maken. M’n oom en tante konden zich hier ook wel in vinden en na wat inpraten op m’n vader gaf zelfs hij mee. Daarom verwelkomde ik die 4 andere kaaskoppen 30 mei in de hoofdstad, nadat ze met de auto vanuit Johannesburg waren gekomen. Een barbecue bij de Familie Heemstra en de volgende dag na een tripje over de markt, bezoekje aan een ander dorpje met het ‘Lesotho museum’ hophop naar Thaba Tseka. Leuk om ze de omgeving te laten zien, met name de té mooie weg naar m’n hometown. De dagen daarop volgend hebben ze een kijkje kunnen nemen in mijn leventje hier; het ziekenhuis, de school, de kerk op zondag en mijn zuster- familie. Terwijl ik alweer hard aan het werk was hebben ze zelf nog wat bezienswaardigheden bekeken in de buurt. Het was leuk maar ook apart om ze over de vloer te hebben aangezien ineens 2 werelden samen werden gevoegd. Het is fijn om te weten dat bij thuiskomst ze een beeld bij mijn verhalen zullen hebben.

Het tweede weekend van juni vierden we de lancering voor het jubileum van het Paray ziekenhuis. Het echte grote feest zal plaatsvinden in november (wanneer Paray 75 jaar zal bestaan), maar deze maand hadden we alvast even een voorproefje. In de ochtend met een grote stoet door het dorp heen, muziek, lawaai, zingen en dansen alom. Vervolgens een kerkdienst op het terrein van het (versierde) ziekenhuis. Het was tevens het weekend van Pinksteren dus werden er duifjes uitgedeeld met de gaven van de Geest op de achterkant geschreven. Tijdens de dienst werd er gebeden in verschillende talen door de internationals, daarom heb ik m’n gebedje gedaan in Nederlands, heel grappig. Na de kerkdienst werd er een dramastuk gehouden waarin alle personen werden gespeeld die hebben bijgedragen aan de oprichting van Paray. Zoals eerder verteld: ik was daarbij, vanwege mijn huidskleur haha, iets met een Zwitserse dokter. We waren pas een week van te voren begonnen met leren paardrijden dus dit idee faalde na slechts één keer oefenen, maar na afloop heb ik alsnog even dapper op een paard gezeten en foto’s gemaakt. Deze dag was Katie, een van de Amerikaanse peace corps er ook bij. Na het dramastuk volgden er optredens van lokale artiesten waaronder Francis Ntloki. Van hem heb ik aan het einde van de dag nog even een handtekening op m’n gitaar gescoord, nice!

De dag na het grote feest heb ik mijn eerste afscheid (afgezien van Leanne en de Zwitsers vriendinnetjes een tijd terug) moeten nemen van één van de zusters in wording die weer terug moest naar haar basis. Dit was toch even moeilijker dan ik had verwacht, met name omdat het erg goed klikte en ze ongeveer even oud was. Ik noemde haar ausi oa ka hier, wat ‘zusje’ betekent. Het deed me realiseren hoe snel mensen (met name in een land en cultuur als Lesotho) een hechte band kunnen opbouwen en het maakt me daarom wat ongerust over het afscheid van de rest in 2,5 weken.. Winnie the Pooh wijsheid leert ons echter: ‘How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard’.

Nog geen tijd voor gejank, eerst nog WK! Het begon donderdag met de aftrap die ik samen heb gekeken met één van de zusters. Veel te fanatiek, prachtig mooi. En dan vrijdag uiteraard Nederland – Spanje, gehuld in oranje shizzle meegenomen door m’n ouders en oom en tante met hun bezoek. Zelfs Heineken geregeld in de betere b&b in town (wat niet bij iedereen in de smaak viel, zuster ‘this is horrible’). Schets jezelf een beeld van een stelletje idioten schreeuwend naar de TV op het puntje van onze stoeltjes. Een aantal zusters begonnen als Spanje- fans, grote mond en alles maar vertoonden halverwege de 2e helft toch wat overlopers- gedrag. Te mooi. De volgende dag random gesprekken met verschillende mensen uit het dorp over dat ze de wedstrijd hadden gezien. Ahhh het is goed om Hollander te zijn af en toe!

Tot de volgende keer, dit probeer ik in mijn laatste stageweek te doen begin juli voordat mijn vakantie begint. Die vakantie komt echt al dichtbij! Vandaag begonnen met m’n malariakuurtje. Hopelijk zonder al te veel space, freak- out en angstaanval bijwerkingen, anders wordt het nog gezellig.

XXX

*SOG = studieontwijkend gedrag