Verrr over de helft & baby's vangen

Lieve familie en vrienden,
Het is alweer veel te lang geleden dat ik jullie een update heb gestuurd, dus zal ik daar (nu ik een weekend weer eens thuis ben) maar even verandering in brengen.
Inmiddels ben ik hier helemaal ingeburgerd en druk met van alles. De afgelopen weekenden heb ik niet stil gezeten en werk gaat ook gewoon door, dus kan erg genieten van een weekendje niets doen of dat wil zeggen; in alle rust m’n was doen, series en films kijken, chillen met de zusters en dergelijk.
De rest van de weekenden: pizza eten en bier drinken in plaatselijk B&B (die zelfs ijs verkoopt kwam ik gister achter, goeie dingen!), andere Amerikaanse peace corps opzoeken in verschillende dorpjes, lunchen in de hoofdstad, met de zusters naar één of ander evenement waarin priesters werden geïnaugureerd, moederdag feestje met de zusters, verjaardagsfeestje van één van de peace corps (in de middle of nowwhere, slapen op de grond yeey..).. gister huiskamer- danceparty met één van de andere docenten en Afrikaans dansen geleerd en ga zo nog maar even door.
Daarbij was laatst de familie Heemstra een dagje op bezoek, superleuk!

De laatste weken qua werk met name in OPD (polikliniek)en de grote/kleine operatieruimte doorgebracht; allemaal interessante casussen en ingrepen als keizersnede ’s observeren. Afgelopen week als uitstapje even meegedraaid in maternity (verloskunde, obstetrie) en normale bevallingen geobserveerd en geassisteerd. Erg leuk, en ik blijf smelten van al die pasgeboren baby’s welke ik na de bevalling check en verzorg (hoofdje opmeten, wegen, injecties geven e.d.). Het is zo grappig om te zien dat de pasgeborenen nog zo blank zijn; grappen zijn gemaakt door het vaste personeel en de studenten over of ze niet stiekem van mij zijn en meerdere zijn onofficieel gedoopt tot aussi- Bonolo’s en abuti Bonolo’s. Ook blijven m’n lieve collega’s maar vragen wanneer ik m’n eerste kind nou toch eens ga krijgen maar hierin moet ik ze (gelukkig voor mij, helaas voor hun) steeds opnieuw teleurstellen. Ook bijzonder: één van de kersverse moeders wilde haar baby wel aan mij geven wanneer ik weg ga in juli. Dit heb ik vriendelijk noch dringend afgewezen (ondanks dat de baby eruit zag om op te vreten, dat getuigt van wilskracht als je het mij vraagt).
Het werk over het algemeen is erg uitdagend aangezien ik meer zie en kan doen dan normaal gesproken in Nederland. Tijdens mijn opleiding heb ik bijvoorbeeld geleerd om een infuuscanule in te brengen of bloed af te nemen, maar in de praktijk wordt dit altijd gedaan door de co- assistenten. Hier kan ik het wel uitvoeren, wat me vervolgens bekwaam maakt! Nadelig puntje van het werken hier: het gaat af en toe opzettend traag. De werkdagen hebben een paar punten van drukte, maar zelfs die zijn nog prima te handelen. De afdelingen zijn overbezet met alle verpleegkunde- studenten en ook gewoon stukken minder patiënten. In het begin relaxed, alleen na een tijd wordt ik ontzettend sloom van niets doen (als een echte, druk bezette Nederlander).

De zusters, m’n ‘familie’ hier bevallen nog steeds prima en heb de grootste lol. Nu een aantal keren voor de grap meegedaan met hun gebeden (nailing that Sesotho, yeah) en gister pizza gemaakt. Ze roepen steeds maar dat ik me bij hun moet voegen en non moet worden, dus om ze enigszins tegemoet te komen laatst voor de gein zo’n doek op m’n hoofd gedragen voor een halve minuut. Foto’s alom die uiteraard binnen enkele seconden onder alle andere zusters werden verspreid.. maar dan klets ik me er gelukkig altijd gauw genoeg onderuit dat ik wil trouwen ooit en kinderen wil krijgen. Hun respons daarop is uiteraard altijd dat ze dan wel genoeg kennen die ik moet trouwen zodat ze een ‘moshonyana’ (iets als schoonzoon of broer) in the pocket hebben. No way Jose.

Daarnaast omdat ik een taal-noob ben inmiddels zo gevorderd in m’n Sesotho dat ik enkele liedjes ken. Iedereen hier flipt als ik start met zingen en nog meer aandacht trek dan ik sowieso al doe haha. Toen ik laatst voor een verjaardagsfeestje van de Amerikanen een ander dorpje had bezocht begonnen we op een moment wat muziek te maken en te zingen.. de kinderen van een sportveldje gingen leip toen ik vol trots één van de nummers inzette. Een halfuur (of langer als het aan hun ligt langer) zingen, dansen en plezier gegarandeerd. Oja, wat betreft muziek maken: ik miste m’n gitaar teveel dus heb één in de hoofdstad gekocht. Een goedkope maar van best goeie kwaliteit. Happy! Nu laat ik met een benzinestift alle mensen die ik ontmoet en waar ik veel mee omga hun naam erop schrijven. Souvenir 2; check (1 is een colablikje met m’n Sesotho naam).

Verder is de winter begonnen wat zich resulteert in kou in de morgen en avond. Overdag is het nog prima te doen en heb ik regelmatig spijt vanwege de hoeveelheid kleren die ik in de ochtend heb aangetrokken. Een dagelijks ritueel van beginnen en 3 lagen en eindigen met een t- shirt. De zusters verklaren me voor gek en grappen regelmatig dat ze politie me oppakt als ik me niet fatsoenlijker aan ga kleden. Ook roepen ze dat de sneeuw komt (met alle zekerheid op de bergtoppen maar soms ook op de lagere gebieden) maar ik heb nog niets gezien. Ik wacht af, lijkt me erg hilarisch. Wie had ooit verwacht sneeuw te kunnen zien in Afrika? Excited! Dat wordt een sneeuwpop fabriceren for sure als het zover is. Om me enigszins voor te bereiden bij de plaatselijke ‘PEP’ maar even neppe UGGS gekocht (FIJN!) en handschoenen, helemaal klaar voor. Wat betreft PEP; ik vergelijk het altijd maar met de Zeeman. Een winkel die je zo ongeveer verblind door de overheersende kleuren babyblauw en knalgeel in hun logo en waar je zeg maar alles en niets kan krijgen voor 0 geld. Love it!

Dit was ‘m eerst weer. Tot hopelijk iets gauwer dan deze keer, als ik de tijd kan vinden. Plannen voor komende tijd: m’n ouders komen op bezoek (ze arriveren 30 mei, waaa), als een kneiter bezig met schoolopdrachten en m’n project, werken in de out- patient kliniek en maternity, meehelpen bij de examens van de eerstejaars studenten, een toneelstuk over de oprichting van het ziekenhuis waarin ik de Zwitserse (blanke, you know) dokter mag spelen (personal challenge; paardrijden als onderdeel van de act. God sta me bij..). Dus we vermaken ons wel weer.

Ciao schatties!
X Gineke

PS: foto’s volgen, camera vergeten at this moment