De eerste week

Lieve lezers,

Na enkele dagen nu dan eindelijk in de gelegenheid om een iets langer bericht te sturen in plaats van de korte smsjes.
De reis vorige week was lang, maar verliep prima. Ongeveer 24u onderweg geweest maar dat was inclusief wachttijd tussen vluchten. Koffers en alles gewoon aangekomen, ik prijs mezelf gelukkig.
Inmiddels een paar dagen verblijf bij de familie Heemstra, heel fijn gastenverblijf in de tuin dus genoeg mogelijkheid te privacy. Niet dat ik daar vaak zit, want de familie is heel gezellig met alle kids. De afgelopen dagen stonden in het teken van acclimatiseren. Wennen, regelen van basisdingen zoals internet (yes!) en kennismaking. Kennismaken met de familie Heemstra, andere zendelingen die vrienden van hen zijn, locals en de kerkgemeente. Gister genoten van een heuse Amerikaanse BBQ, en dat in Lesotho. Het kan allemaal. Een dag na mijn aankomst is een andere student aangekomen, ze verblijft ook bij de familie Heemstra en deze dagen deel ik met haar het gastenverblijf. Zij is een geneeskunde student en vertrekt komende week naar Morija (Scott Hospital), halfuurtje vanaf Maseru. Ik vertrek volgende week naar Parray (Tsaba Tseka), 3 uur rijden vanaf Maseru. In de tussentijd help ik mee in de kliniek in Maseru (Loretto) waar Jakob-Jan tevens werkt. Deze kliniek is vergelijkbaar met een soort huisartsen praktijk. Patiënten krijgen een consult met een verpleegkundige (of arts) welke de diagnose stelt. Ze krijgen medicijnen, worden doorgestuurd of doorverwezen naar de cursus HIV/aids (deze moeten ze volgen en behalen voordat ze behandeling ontvangen). Ik heb nu voornamelijk geholpen in de Pharmacy bij het verschaffen van de medicijnen, het doen van consults van patiënten samen met een verpleegkundige en uitvoeren van HIV- testen. De eerste twee testen hier in Afrika die ik heb uitgevoerd waren beide positief, dat belooft wat. Mensen weten hier heel weinig over HIV of zien er de ernst niet zo van in.
Story short: het is hier dus prima! Naast de muggen ’s nachts, benauwdheid en verbranden van huid (ja, dat is uiteraard al zover). Al aardig gewend en zie uit naar volgende week om te vertrekken naar Parray. Elke dag is anders: werken in de kliniek, zwemmen, tripjes naar Zuid- Afrika (de grens is maar 20min rijden), bioscoop voor +/- 2,50, het hechten van een hoofdwond van één van de kinderen op de eettafel.. elke dag weer avontuur. Het enige rare is om er bij stil te staan dat ik hier (als in Afrika) voor de rest van het komende half jaar zal zijn. Heel apart, dat zal m’n shock dan wel zijn. Ik denk aan jullie! Wellicht tot snel.

Kusjes en knuffels